ls je het nieuws ziet en de kranten leest, dan kun je niet om corona heen. Voortdurend gaat het over besmettingen, het R-getal en nieuwe maatregelen. Nieuws waar je niet vrolijk van wordt. Toch wordt er naar mijn idee te weinig stilgestaan bij wat voor effecten al deze maatregelen hebben voor ons bedrijfsleven en onze ondernemers.
Vooral de ondernemers in de horeca en detailhandel hebben het ontzettend zwaar. Ik kan me voorstellen dat zij knettergek worden: ze hebben geen perspectief en zien hun spaargeld als sneeuw voor de zon verdwijnen. Gelukkig zijn er ook bedrijven waarbij het nog wel goed gaat. Sommige bedrijven zien zelfs hun omzet door het dak gaan en dat moet ook wel, want de bedrijven die nog wel wat kunnen, houden op dit moment onze economie draaiende.
Maar deze situatie is nou juist mijn punt: bij alle maatregelen wordt er te weinig stilgestaan bij de consequenties voor de ondernemers. Een trend die al een aantal jaren gaande is en door het huidige coronabeleid alleen maar kracht bij is gezet. De verhouding tussen particulieren en ondernemers is hierdoor alleen maar schever geworden. Waar particulieren nu spaargeld over hebben, staat bij veel ondernemers het water aan de lippen. Dit geld kunnen particulieren nu aan andere dingen besteden en zij investeren in hun huis of tuin, in plaats van op vakantie te gaan. Hier hebben wij als Marquette Bouw en Marquette Groen gelukkig van kunnen profiteren. Wij hebben dan ook een heel goed jaar gedraaid, maar dat betekent niet dat de situatie ideaal is
Door de toenemende vraag kunnen wij bij beide bedrijven zeker 10 extra vaklieden gebruiken. Hier zit echter een probleem: goede jonge Nederlandse vaklieden zijn zeer schaars en als je wat wilt als bedrijf, moet je ze wegkopen bij collega-bedrijven. Dat is iets wat mij nou juist altijd heeft tegengestaan en wat ik vaak zeer onrechtvaardig vind. Maar goed, als je dan iemand vindt, wil je als werkgever goed zijn en bied je iemand een vast contract aan. Echter komt hier weer de scheve verhouding tussen werkgever en werknemer naar voren: als een werknemer weg wil, omdat hij meer kan verdienen bij een collega-bedrijf, heeft deze werknemer een opzegtermijn van één maand. Het maakt dan niet uit hoe lang hij bij jou heeft gewerkt. Maar, als je als werkgever veel personeel nodig hebt en er zit er één tussen waar je op een gegeven moment graag vanaf wilt - omdat hij niet in de bedrijfscultuur van je bedrijf past - ben je maanden of zelfs jaren kwijt met een hoge ontslagvergoeding. Dit vind ik onrechtmatig en daarom zeg ik: DE WERELD OP ZIJN KOP.
Ik pleit ervoor dat er meer stilgestaan wordt bij de positie van de ondernemers. Maak het hen makkelijker door bijvoorbeeld van werknemers met een vast contract die onverwachts weggaan, ook een bepaalde tegenprestatie te vragen. Iets met gelijke monniken, gelijke kappen.
Wil je meer weten over Marquette en de ondernemersreis van Hans Evers? Luister de podcast Brandcast met Hans Evers
