aaaahap! Die rot-wifi doet het alwéér niet!, klinkt het wanhopig vanaf de overloop. De diepe zucht die erop volgt is zelfs in de woonkamer nog duidelijk hoorbaar. Een etage hoger constateer ik dat de oudste een Zoom-les Wiskunde probeert te volgen. Maar de uitleg van de docent over het oplossen van vergelijkingen hapert enorm.“Het beeld staat steeds stil. Het lijkt wel alsof er elke tien seconden een foto doorgestuurd wordt. Het is zo net een ouderwets fotoboek”, legt zoonlief uit. “Mooie vergelijking”, reageer ik.“Heb je er tóch nog iets van opgestoken.” Hij kijkt me niet-begrijpend aan.“Van de vergelijkingen”, probeer ik nog.“Laat maar.”
Thuiswerken in coronatijd is zonder meer een uitdaging, met een eveneens thuiswerkende vrouw en drie thuislerende kinderen. Behalve de wifi laat ook de saamhorigheid in Huize Maat het met grote regelmaat afweten. De lontjes worden zienderogen korter. Terwijl ik nét een digitale Teams-vergadering inga, besluit de jongste dat ze wil pianospelen, de middelste dat de oudste een klap voor zijn hoofd heeft verdiend en mijn vrouw dat er precies op dat moment koffie gezet moet worden. Er knapt iets in mij. Ik schreeuw of die pokkenherrie wat minder kan, maar ik vergeet dat de microfoon van mijn Teams-vergadering al aanstaat. Op mijn beeldscherm kijken tien collega’s mij geschrokken aan.
’s Middags moet ik nog even naar de supermarkt. Ook een opgave in coronatijd. In het begin hield iedereen zich netjes aan de afspraken, maar al snel zijn er veel mensen die er lak aan hebben. Vandaag ook weer. Ineens staat er een oudere man tegen mij aan, naast het koffieschap. Hij excuseert zich, terwijl hij naar de basterdsuiker reikt.“Maak je niet bang, ik hoef er maar héél even bij.” Alsof dat uitmaakt. Dat het maar heel even is. Ik ben niet bang, maar hou me wel aan de regels. Als iedereen dat doet en elkaar de ruimte geeft, dan doen we er samen een hoop aan om verdere verspreiding tegen te gaan. Wie nu nog het gevaar van corona ontkent is goed de weg kwijt.
In de supermarkt is het netjes geregeld. Meer voorverpakte producten dan ooit, strepen op de grond, spatschermen. Mooi om te zien dat veel ondernemers het goed voor elkaar hebben. En hoewel veel winkels en bedrijven het ook zwaar hebben, zie ik ook in Twenterand veel voorbeelden van creatief ondernemerschap. Van omdenkers, die juist nú kansen zien. Als ik even later van de supermarkt langs het kanaal naar huis rij, kom ik langs de lokale televisieboer. In de etalage hangt een groot bord: Wifi-problemen? Kom binnen en wij helpen je verder! Ik grinnik en stuur mijn zwarte Corolla de parkeerplaats op. Tijd voor goede wifi. Kunnen mijn zoons eindelijk de wiskundeles goed volgen. Wat zullen ze blij zijn...
