aar waarom dan, mama?’ De vraag die dagelijks minimaal tien keer opperst serieus door de kamer klinkt. Mijn dochter van drie is de wereld aan het ontdekken en dat gaat gepaard met nieuwsgierigheid. Veel nieuwsgierigheid. Waarom draagt papa al-tijd een jas? Waarom groeien er gele bloemen in het gras? Soms betrap ik mezelf op een zucht na de vierde ‘waarom’ op rij. Maar steeds weer besef ik: wat voor mij vanzelfsprekend is, is voor haar een grote ontdekkingstocht. En is die nieuwsgierigheid eigenlijk niet precies wat ik zelf een beetje kwijt was?
Ruim tien jaar geleden betrad ik als marketeer de culturele sector vanuit mijn hart: theater is waar mijn passie lag en volle(re) zalen is waaraan ik wilde bijdragen. En zo had ik nog tal van redenen om mijn stempel in cultuurland te willen drukken. Een decennium, een kind en een aantal werkgevers verder prijs ik mijzelf nog elke dag gelukkig met het feit dat ik zelden met tegenzin naar het werk ga. Maar steeds vaker spookte de vraag door het hoofd of ik nog steeds vanuit mijn hart werkte of inmiddels meer vanuit mijn hoofd. Dat laatste bleek het geval en daarom ging ik op zoek naar iets wat meer betekenis zou moeten geven aan dat wat ik al jaren doe. Terug naar de nieuwsgierigheid. Terug naar mijn innerlijke driejarige. De vanzelfsprekendheid loslaten en terug te gaan naar de essentie. Net als mijn dochter herhaaldelijk doet, stelde ik mijzelf steeds vaker de vraag waarom?
Met succes. Ik belandde weer in de schoolbanken van Windesheim en volgde de opleiding Bruggenbouwer in Cultuur. Ik vond opnieuw richting. Verdieping. Mijn hart begon weer meer te spreken. Teruggaan naar de kern was precies wat ik nodig had om verder te komen. Als kers op de taart vond de gemeente Twenterand een nieuwe cultuurmakelaar in mij en voelde het alsof er nieuw leven in mijn rol als marketeer/programmeur werd geblazen. Het had zo moeten zijn. Simpelweg doordat ik naar de wereld besloot te kijken zoals mijn dochter dat doet.
Het is toch fantastisch dat mijn mini-versie mij zomaar de meest waardevolle lessen leert. De waarom-vraag dwong mij om de wereld om mij heen niet voor lief te nemen. Om mijn werk niet te baseren op zoals het altijd gaat, maar op nieuwsgierigheid. Op écht luisteren. En op durven vragen: waarom eigenlijk? Bevoorrecht voel ik mij door de kansen die ik kreeg om mijn hart weer open te stellen. Ik mag het culturele veld van Twenterand vragen stellen, prikkelen en misschien het innerlijke kind weer wakker schudden. Het vertrekpunt van verder komen is in mijn ogen teruggaan. Nieuwsgierigheid. Ook wanneer het vanzelfsprekend lijkt te zijn.
Mijn dochter vraagt waarom ik mijn perenijsje niet zo lekker vind. Een vragenvuur volgt en ik lach. Ze kruipt tegen mij aan. Mijn hart smelt. Net als het ijsje trouwens. Geen idee lieverd, zeg ik. In dit geval doet het antwoord er niet zo toe, besluit ik, en samen knuffelen we nog even.
